صالح نیکبخت - وکیل دادگستری امروز در حالی روز کارگر در ایران برگزار می‌شود و باید عید کارگران باشد که 15 ماه از ورود رسمی کرونا به ایران می‌گذرد. یکی از اقدامات اساسی که در کشورمان هم‌زمان با همه‌گیری و در جهت حمایت از کارگران باید انجام می‌گرفت، سامان‌دادن وضع تولید و جلوگیری از توقف آن و در پی آن بی‌کار‌شدن کارگران کشور است. به‌ویژه اینکه رعایت پروتکل‌های بهداشتی و تلاش برای کاهش تلفات هم در کنار مشکلات پیشین تولید در ایران بر سختی‌های وضعیت کارگران افزوده است. در دنیا در زمان شیوع چنین بیماری‌ای تلاش می‌شود با جمع کار و کارگر، کرونا و تولید، هم قربانیان تولید در محیط‌های کار کاهش یابد و هم اینکه تولید ادامه پیدا کند. به این ترتیب این شرایط بهانه‌ای برای بیکاری کارگرها نشود. یکی از مشکلات اساسی نظام اقتصادی ما از پیش از کرونا تجارت‌محور‌بودن آن در مقابل تولیدمحور‌بودن است. مسئله‌ای که با اهرم فشار کرونا وضعیت سخت‌تری را هم در کشور و برای کارگران ایجاد کرده است. صاحبان سرمایه که پیش از این هم به‌دلیل موانع و مشکلات تولید علاقه‌ای به سرمایه‌گذاری در این بخش نداشتند، پا در بخش بازرگانی و واردات گذاشتند و با واردکردن کالاهای مختلف، هم سرمایه بالقوه‌ای را از بخش تولید گرفتند و هم با کالاهای وارداتی رقیبی برای این بخش شدند. با شیوع بیماری کرونا و با همین بهانه و در سایه گسترش روابط اقتصادی ما با کشورهایی که نظام اقتصادی تولیدمحور دارند، این کشورها با افزایش تولید به بازارهای تجارت‌محوری مانند ایران نیاز دارند. شیوع کووید19 برای آن کشورها نه‌تنها زیان‌بخش نبوده بلکه حتی برای فروش کالاهای مازاد خود این‌گونه بازارها مانند ایران را فراگرفته‌اند. متأسفانه در کشور ما بدون مدیریت صحیح استمرار تولید و جلوگیری از توقف فعالیت واحدهای تولیدی ابتدا رویکرد غلط ایمنی جمعی را در این واحدها در پیش گرفتند که خود موجب افزایش تعداد مبتلایان و قربانیان شد و با این رویکرد بعضی از واحدهای تولید عملا تعطیل شد؛ علاوه بر اینکه بر تعداد مبتلایان و قربانیان این بیماری هم افزوده شد. در سال گذشته نه‌تنها زمینه‌ای برای اشتغال بیشتر و جبران بیکاری موجود فراهم نشد، بلکه طبق آمارهایی که مانند همیشه متولی صحت‌و‌سقم مشخصی ندارد، بین 20 تا 40 درصد نیروی شاغل پیش از فروردین 1399 با شیوع کرونا بی‌کار شده و فقط بخش اندکی از آنان از بیمه بیکاری استفاده می‌کنند. محدودیت‌های اعلامی ستاد مبارزه با کرونا و تأکید مشاغل در 15 ماه گذشته نه‌تنها چاره کار نبود، بلکه همراه با تورم افسارگسیخته و بی‌توجه‌بودن سرمایه‌سالاران حاکم به این وضعیت، فشاری بر گرده اقشار فرودست جامعه وارد کرده که بیش از 80 درصد نیروی کار کشور با درآمد زیر خط فقر زیست می‌کنند. درحالی‌که برای جلوگیری از کاهش تولید، فاصله‌گذاری هوشمند در پی نیست، سیاست‌مدارن کشور در این زمینه برنامه مشخصی ندارند و این فاصله‌گذاری‌ها نیز نتیجه‌ای نداده است. در کشورهای دیگر با تنظیم برنامه‌های صحیح و رعایت مقرراتی با جمع کار، کارگر و کرونا تولید ملی کشور لطمه چندانی ندیده است، مانند ایتالیا و اسپانیا؛ این کشورها با تحمل ضربه اولیه و چاره‌جویی‌های بعدی، مانع از تکرار پیک‌های پی‌در‌پی شدند که مردم ایران به‌ویژه کارگران و فرودستان جامعه از جمله معلم‌ها که فردا روز آنها هم هست، لطمات فراوانی را می‌بینند. هر روز این اظهارات که پیک چندم بیماری این تعداد تلفات دارد، شنیده می‌شود. فقدان برنامه درستی برای مبارزه با کرونا و نبود مدیریت برای کنترل و به‌ویژه واکسیناسیون بزرگ‌ترین خطری است که طبقه کارگر و دیگر اقشار زحمت‌‌کش جامعه را هدف قرار داده است. انتشار اعلامیه 15 تشکل کارگران و معلمان و تهدیدهایی که در وضعیت اقتصادی کنونی آنان را رنج می‌دهد، برای حاکمیت بسیار بیشتر از خطرات انتشار فایل صوتی وزیر است. در شرایطی که دریافتی‌های کارگران بابت مزد و درآمد آنان به یک‌هشتم سال 1396 رسیده است و روزی نیست که خبر اختلاس میلیاردها تومان سرمایه و گم‌شدن میلیون‌ها تن فولاد و سایر کالا شنیده نشود، هنوز نه دولت اعتدال و نه دولت‌های پیشین هیچ تدبیری برای چاره‌جویی کارگران نیندیشیده‌اند و هنوز شش‌و‌بش می‌کنند که چند هزار تومان به حق مسکن کارکنان اضافه شود. با این وضعیت می‌توان گفت که امروز روز کارگر است؟
نظرات